Vrijdagochtend, ietwat nerveus eet ik een calorierijk ontbijt. Drie bananen liggen te blinken op mijn bord. Zo heb ik ze gisterenavond klaar gelegd. Eentje voor het ontbijt, eentje voor in de auto, eentje voor aan de start. De auto is geladen, klaar voor een weekend mountainbiken in de Ardennen. Bestemming: Aywaille. Het enige wat nog moet gebeuren is de fiets op de drager zetten. De katten hebben hun eten gehad. Alles loopt zoals gepland. Geen van die plotse onvoorziene omstandigheden zoals een kat die haar gevoeg in huis heeft gedaan. Oef! Ready, set, Go!

Bij aankomst in Aywaille kijk ik nieuwsgierig rond. Wat voor vlees hebben we in de kuip? Ik zie dat ook de anderen naarstig rondkijken. Ik monster de benen (hoe zit het met dat niveau hier?). Ik monster de vele fietsen (wie is hier de materiaalfreak en wie de opportunistische avonturier met de eerder aftandse fiets?). Ik monster de gezichten (wie zijn hier de gezellige doorhangers voor vanavond?). En wie ben ik? Want ook ik word afgetoetst door anderen, laten we daar niet onnozel over doen. Ik hoop dat anderen mij zien als de opportunistische avonturier met goede benen én een kandidaat voor de bar.

Alvorens we gelost worden, krijgen we nog een briefing. Zoals dat steevast gaat met briefings, gaat een deel van de info compleet verloren vanwege de gespannen zenuwen. Wanneer er iets gezegd wordt over een Strava-segmentcompetitie zie je echter plots enkelen aandachtig de oren spitsen. The word is out: COMPETITIE! Met dat spitsen van de oren hebben de competitiebeestjes zichzelf al verraden. Anderen halen uitgerekend dan hun eerste kwinkslagmopje boven, waarmee ze zichzelf ofwel in de categorie van de niet-competitieven zetten, ofwel dichten ze daarmee zichzelf de underdogpositie toe. Je kent ze wel, het type dat steeds zegt niet in form te zijn en daar tal van excuses veil voor heeft om jou dat te doen geloven, om dan enkele kilometers verder het nakijken te geven.  "Welke druk heb jij op je banden?” hoor ik iemand vragen. Doorwinterde fietser of niet, aan de start van een race kan de meest doorwinterde en zelfverzekerde coureur aan het wankelen gebracht worden door het over bandendruk te hebben. Dat is vandaag niet anders.

Dag enige modderpoel van de dag

We zijn amper 200m of er wordt al een stevige, zeg maar grillige bergop voor onze al even grillige wielen geworpen. Een op zigzaggend pad bezaaid met wortels en rotsige ondergrond. De langgerekte groep hijst zich langzaam naar boven. Het eerste gekraak van op het verkeerde moment schakelen weerklinkt door het peloton, een eerste schrikreflex om niet uit de klikpedaal te geraken is een feit. Eenmaal boven spreidt de groep zich uit over het weidse landschap. Ik laat een zichtbaar  ambitieuzere deelnemer voorbijgaan en wacht tot iemand naast me opduikt die ik geschikt acht als copain de route. Bingo! “Dag! Ik ben Kevin” – “Dag Kevin, ik ben Bart. Komt gij hier vaak?” Nauwelijks een uur en 5 levensverhalen verder doet Kevin iets wat bij dit droge weer voor onmogelijk werd geacht: zijn fiets een modderbad geven. Hij had op een slecht moment op zijn GPS gekeken en had daarmee de enige modderpoel van de dag gegroet. Jep, ook dat is mountainbiken, op het gepaste moment op je scherm kijken.

Zonder kleerscheuren de dieperik in. En er weer uit.

We draaien rechtsaf. Voor ons duikt een prachtig vergezicht op, eentje waarvan je gaat dagdromen. Een brede grasstrook, ruim 20m breed, gaat zachtjes bergaf. Ideaal om je te laten bollen, wat snelheid te maken en te genieten van het moment en het uitzicht. Het is hét moment om de armen open te gooien, de rug te rechten en diep te ademen: “Waaauw, wat is het hier mooi, wat is het hier heer…. Hééérl… hoola, dat gaat hier sneller en sneller, steiler en steiler, hoooolààààà…. shit, dat gras… plots verandert het in diepe geërodeerde geulen! Fuck dat gaat hier snel. Te snel. Aah, fuck, nu ook nog dikke stenen in die geulen. Hoe! Krijg! Ik! Die! Fiets! Terug onder controle!!! Holy shit, alle gewicht op het achterwiel, remmen en een gebedje prevelen. Oef, het dubbeltje kantelt in mijn voordeel. Ik verlies net niet de controle, krijg net op tijd zeggenschap over mijn fiets en bereik heelhuids de vallei. What a ride! Eenmaal beneden kijk ik achterom om te zien of de rest van de deelnemers het er zonder kleerscheuren vanaf brengt. Oef, iedereen komt er met de schrik vanaf.

De bevoorrading is letterlijk en figuurlijk voer voor keuzestress. Een overaanbod aan fruitsoorten, energy gels, repen, koekjes, chips en snoep ligt netjes geëtaleerd te wachten. Als er Michelinsterren gegeven zouden worden voor bevoorradingen op sportevents, dan was dit ongetwijfeld een te duchten kanshebber. De gesprekken aan de bevoorrading gaan, of wat dacht je, over die afdaling, over die andere helling, en uiteraard ook aan Kevin gericht: “Huh, modder? Waar hebt gij gezeten!” Met enige trots vertelde hij zijn verhaal. Zelfs na 5 maal kwam er geen spatje op zijn verhaal. Op zijn fiets daarentegen.

In een volgende hellende strook, waar we teren op onze net opgedane verse krachten, rent een hond langs de andere kant van de omheining onstuimig mee naar boven. “Amai, die zal tegen vanavond ook een goeie training gedaan hebben, zo’n twintig keer die helling” denk ik in stilte, en zegt Kevin amper 5 seconden later luidop. Wat verderop ben ik dankbaar dat Kevin wat minder getraind is dan ik. Het geeft mij immers de kans om op een mooi uitzichtpunt 2 minuten het decor volledig in me op te nemen. De gele pracht van de pisbloemen, het frisgroene gras en een sporadisch wolkje aan de blauwe lucht. We zetten onze rit verder. De babbels over onze levens verdwijnen wat naar de achtergrond. Kevin gebruikt zijn resterende adem liever om te melden dat het einde van zijn energiereserves eerder in zicht lijkt te komen dan het einde van de rit. Hij steekt zijn verlangen naar de aankomst niet onder stoelen of banken.

Na de rit wacht ons alles wat een mens nodig heeft na zo’n lange etappe op de fiets: Zon, strandstoelen, een gezellig barretje met speciale bieren en koffie, zomerse deuntjes op de achtergrond en dat in een zonovergoten groene omgeving. Als ‘genieten’ meetbaar zou zijn op een schaal van 1 tot 10 scoort iedereen hier op z’n minst een 8 of 9. Tussendoor spuiten de deelnemers hun fiets af, maar de focus ligt -begrijpelijk- op het gezellige gebeuren. Om de eerste honger te stillen is er soep en stokbrood. Eenmaal geïnstalleerd in onze kamers worden we overweldigd met een overheerlijk buffet met Mexicaanse wraps. De energiereserves worden rijkelijk aangevuld, de innerlijke mens wordt gretig versterk en de tongen komen los. Dag 1 had alles wat je verhoopte, zelfs het ‘sporadische’ snurkje.

Dag 2. 

Een groepje wakker wordende sportievelingen staat nog voor achten verzameld rond de stijlvolle koffiecaravan van Café Copain. De zon werpt haar eerste stralen op de uitgestalde verse granola. De geur van de koffie wemelt zich via je neusgaten naar je hoofd en voelt aan als een zachte aanmoediging. Just in case, voor als de benen of het lijf wat stram zouden aanvoelen van gisteren. De eerst tas koffie doet je geloven dat het wel zal lukken, de tweede tas geeft je er zin in, de derde maakte je overmoedig. Koffie is een mental coach in een bekertje.

We verzamelen hoogtemeters zoals een goudzoeker goud zoekt.

De organisatie heeft niet gekeken op een ‘efforke’, leren we uit het weelderige ontbijt. Het peloton zet zich in gang met onmiskenbaar veel goesting in een nieuwe prachtige dag op de fiets. Ik haak mijn wagonnetje aan bij een drietal. Wat ik me op dat moment afvraag, is of ze ook zo’n boeiende babbel zullen opleveren. Gisteren ging het over vaak over zwaardere levenslessen, zoals relaties, omgaan met verlies, tegen je persoonlijke grenzen aanlopen, maar ook over het plezante van de studentenjaren. Je weet nooit met welke bedoelingen deelnemers naar zo’n mountainbikeweekend komt, maar het is prachtig dat het niet enkel over fietsen gaat.

Vandaag wordt er eerst stevig aan smalltalk gedaan, wat flauwe mopjes over de Duvels en de daarmee gepaard gaande gesprekken van gisterenavond. We trappen langs prachtige paden en op onze adem, happen naar lucht tijdens een klim naar een adembenemend panorama, vergapen ons op een verraderlijke bocht en verzamelen hoogtemeters zoals een goudzoeker goud zoekt. Blij met elke minieme vondst.

Wat later vertelt de net gepensioneerde van het groepje over de impact van de kanker van zijn vrouw op zijn relatie. Zijn stem stokt wat wanneer hij vertelt dat ze vroeger veel samen op sportvakantie gingen en dat zij dat nu niet meer kan. Dat maakt het soms moeilijk, zegt hij. “Ze begrijpt dat hij nog veel wil gaan fietsen”, zegt hij, maar het doet pijn dat het niet samen kan en het levert wel eens spanning op. Soms is het leven hard. Terwijl zijn stem wat hapert, blijven zijn indrukwekkende benen onverstoorbaar verder malen. Fietsen in deze prachtige natuur maakt openhartig. Het maakt ons zacht voor mekaar, soms mild voor onszelf, maar soms ook hard voor onszelf.

Er hangt een heel vriendschappelijke sfeer in de groep, zelfs al kennen de deelnemers elkaar niet. Wanneer iemand pech heeft, helpt de groep om het euvel te herstellen. Elke passerende deelnemer vraagt of alles in orde is. Het ieder voor zich principe is hier onbestaande, en als het al ergens bestaat, dan is het bij die befaamde voorlaatste Duvel aan de bar, als de rest niet meer kan volgen.

Je zou bijna vergeten dat we die dag te maken kregen met een frisse regenbui. Opklaringen deden al snel die bui vergeten, en om helemaal komaf te maken met die regenbui wachtte ons bij aankomst een overheerlijke barbecue. Daar waar de eerste avond nog aftastende gesprekken waren, waar iedereen iedereen wat leerde kennen, is zo’n tweede avond al van een heel andere orde. Op de tweede avond wordt er ook al wat vroeger naar bed gegaan. Is het omdat die eerste avond wat te zwaar was, of weegt de vermoeidheid van het fietsen door? Soms mogen vragen onbeantwoord blijven. Antwoorden bieden niet altijd een meerwaarde.

Dag drie heeft nog meer van hetzelfde in petto, zijnde alle ingrediënten om er een topdag van te maken. Na de eerste afdaling komt er een kink in de kabel, of beter, breekt er een schakel in mijn ketting. Omdat mijn ketting eerder al twee maal gebroken is, besluit ik geen verdere risico’s te nemen en over de weg verder te rijden. Ik stippel me een route uit zodat ik ook via de bevoorrading passeer en aan de aankomst ben wanneer de andere deelnemers aankomen. Met een gezonde jaloezie hoor ik hoe zij genoten hebben van hun rit. We sluiten het weekend af in de zon, met nog een laatste drankje en de overschotjes van de pasta en pistolets.

Cijfers van het weekend

De ritten waren tussen 45 en 95km, met tussen 1500 en 2500m stijgen. Voldoende om 's avonds een hongerke te hebben.

Over de organisatie

Het was het eerste MTB-event van Count me In, dat al wel haar sporen verdiend heeft op met racefiets- en gravelevents, zowel eendaags als meerdaags. De routes waren wonderlijk mooi. De bevoorrading om uw vingers af te likken. Het eten, ontbijt, de koffie en vooral de gezelligheid was subliem. Als er al een puntje van kritiek is, dan dat in hun omschrijving "voor beginners" een loopje werd genomen met de term beginners. Voorts een dikke pluim voor het immer goedlachse team van Count Me In. Hun leuze dat jij enkel moet fietsen en zij de rest doen is geen loze belofte. 

Sportieve groeten,

Bart Delobel