Het is al lange tijd bijzonder stil hier. Met hier, daarmee bedoel ik alles wat Fitter&Fitter betreft. Er is al lange tijd geen nieuws meer geweest op de website, geen nieuwsbrief, geen nieuwe acties. Ook de social media van Fitter&Fitter liggen al een lange tijd zo goed als stil. Daar is uiteraard een reden voor, of beter, meerdere redenen. Ik ben een voorvechter van taboes doorbreken en van dingen zoals mentale gezondheid bespreekbaar maken. Het is dan ook de normaalste zaak ter wereld dat ikzelf een open boek ben en graag één en ander uit de doeken doe over de impact van Corona op enerzijds de zaak en anderzijds mezelf als zaakvoerder.

Corona deed de hoofdactiviteiten van Fitter&Fitter stilvallen

Corona herschiep de wereld, zowel de jouwe als de mijne. Van de ene dag op de andere viel de wereld stil. Voor Fitter&Fitter vielen en de belangrijkste activiteiten en bron van inkomsten weg. Bedrijvensport viel twee jaar stil door het verplichte telewerken. Groepstrainingen vielen tijdelijk stil. Sportevents zoals onze RESEARCHRUN werden onmogelijk. Bijna alles wat Fitter&Fitter deed viel weg. Er kwam wel wat meer personal training bij, doordat mensen die de eigen gezondheid lang links hadden laten liggen door de vrijgekomen tijd van het telewerken plots wel tijd konden maken om meer te bewegen;

Work-life-balance: Koerswijziging aan de orde?

Maar er is meer in dit verhaal dan enkel Corona. Net voor corona begon ik zo stilaan wel te voelen dat ik in al die jaren als zelfstandige ondernemer en trainer al mijn vrije tijd en geld had opgeofferd voor die zaak. Alle weekavonden zaten vol trainingen. In de beginjaren was het één training per avond, maar geleidelijk steeg dat naar twee of drie trainingen per avond. Elke avond kwam ik laat thuis, om dan nog in zeven haast eten te maken en te douchen, om daags nadien vaak al in de vroege ochtend een nieuwe training te hebben. Tijd voor even rustig thuis zijn was er niet. In de weekends had ik ook vaak trainingen, soms ook in de vroege ochtend. Daardoor zat zelf sport doen er vaak niet meer in. Als vrienden vroegen voor een dagje mountainbiken, een weekendje Ardennen of ergens een wedstrijd lopen, moest ik steevast passen “want ik heb trainingen.” Ik zag hoe mijn sociale leven eronder was gaan lijden.

Een drietal keer per jaar kwam ik zelf nog eens toe aan een wedstrijd lopen, al  was dat dan wel met daags ervoor nog 4 trainingen in de benen en dus niet helemaal fris en in topvorm. Het deed me telkens ontzettend veel deugd nog eens een wedstrijd te lopen. Zoveel deugd dat ik besefte hoe hard ik het miste, en het deed me beseffen dat  ik door van sport geven mijn job te maken niet meer aan mijn eigen sport toekwam, nog sociaal-recreatief als competitief. Ik besefte dat als ik in de toekomst weer mijn eigen sport en wedstrijden wilde doen, dat niet langer gecombineerd kon worden met 20 trainingen per week begeleiden. Er zou dus iets moeten veranderen aan mijn werkinvulling.

Als je er alles van jezelf insteekt, kan je ook alles van jezelf kwijtraken... en dus ook jezelf.

Terug naar Corona. Corona hakte er hard in. Het nam alles weg wat ik voordien had opgebouwd (bedrijvensport, groepstrainingen, events). Dat drukte me vooral met de neus op de feiten over hoe ik als ondernemer mijn tijd, energie en geld in die zaak gestoken heb en dat dat allemaal weer in een wip weg kon zijn.

Als ondernemer heb ik  veelvuldig mogen ervaren hoe freelance trainers je vaak gebruiken (misbruiken?) als springplank voor eigen profijt. Niet zelden zie je hoe je tijd en energie steekt in een nieuwe trainer, hem of haar opleidt ten koste van je eigen tijd en dus je van eigen inkomen, zorgt dat hij of zij klanten heeft, om dan nadien vast te stellen dat die trainer fijntjes bedankt voor de geïnvesteerde tijd en die klanten nadien op eigen houtje gaat bedienen. "Je moet dat beter in contracten gieten", hoor ik dan van mensen die het goed met me voor hebben of van mensen die het beter weten. "Je moet je beter indekken. Jij wil vertrouwen op mensen, maar zo werkt het niet." En toch... wil ik op mensen vertrouwen. Het doet je nadenken over de dingen. Wil ik eigenlijk wel samenwerken met zoveel trainers onder mij en me voortdurend zorgen maken om hoe sluitend contracten zijn? Is dat hele stuk manager van een zaak zijn wel wat ik wil? Ik geef graag training, ja, dat zeker. Ik inspireer graag, ja, dat is ook zeker. Ik bouw graag nieuwe dingen op en zie de dingen graag groeien. Maar er zijn onderdelen die ik niet graag doe of die het me ongemakkelijk maken. Het is meermaals gebeurd dat een trainer die ergens een groepstraining geeft ermee stopt, waardoor ik als eindverantwoordelijke niet anders kan dan mezelf dubbel plooien en die lessenreeks op me nemen, want ten koste gaat van mijn eigen agenda en leven. Ik startte met trainingen geven in Leuven, waar ik principieel zoveel mogelijk trainingen met de fiets probeerde te bereiken. Maar als ik dan plots moest invallen omdat een trainer er de brui aan gaf op 30km van mijn deur, dan werd ik plots, buiten mijn wil en principes om, verplicht om de wagen te nemen. Niet één avond in de week, maar meermaals. Dat was niet mijn plan. En zo word je de speelbal van je eigen organisatie. 

Heropbouwen van de zaak? Kan dat zomaar weer opnieuw?

Na Corona moest ik dus grondig bezinnen. Een groot deel van mijn zaak was weg. Mensen zeiden me: "Maar je kan dat toch terug opnieuw oprichten? Jij met je vele ideeën, je energie en intussen je ervaring, gij kunt da!" Kan ik dat nog, opnieuw nieuwe trainingen en initiatieven oprichten? Ongetwijfeld. Als ik dat toen kon, kan ik dat nu ook. Wil ik het nog? Dat is een andere vraag. En ten koste van wat wil ik het nog? Ik onderneem graag, maar moet het weer op diezelfde manier? Of kan ik met de vele vaardigheden die ik heb iets anders doen, zonder dat ik al die risico’s (mijn tijd, mijn geld, mijn eigen persoon) op het spel zet? Welke vaardigheden heb ik allemaal nodig gehad om die zaak uit te bouwen en wat kan ik daarmee doen? Ik heb grote events opgericht en georganiseerd. Ik heb alles wat communicatie is gedaan: teksten voor websites, nieuwsbrieven, social media, B2B- en B2C-communicatie.

Waar ben ik niet goed in, of waar heb ik een hekel aan? Wat vond ik niet fijn? Ik stel vast dat ik het niet fijn vond altijd alleen te werken, geen collega’s voor een babbel, voor een mopje, een koffiepauze, of om hun mening te vragen. Ik vond het moeilijk om niet zoals in een bedrijf te kunnen rekenen op andere diensten. Er is geen IT-dienst, juridisch adviseur, of HR-dienst die me kon helpen met computerproblemen of contracten met bedrijven of trainers. Je moet het allemaal zelf doen. Heel leerrijk, kan je zeggen, maar ik kan nu eenmaal niet de afvoer repareren, het dak leggen, de ruiten wassen en koken tegelijkertijd. Ik kan veel, maar dat niet.

Bij de psycholoog en tevens loopbaancoach proberen we al die dingen, de sterktes en zwaktes, in kaart te brengen. Als er bijvoorbeeld morgen een mail binnenkomt van iemand die vraagt of ik er training aan kan geven, dan is mijn spontane reactie "JA, ik zal je proberen te helpen" zeker wanneer het iemand betreft die zegt er zelf niet in te slagen, iemand die steeds vast zit door een blessure, of, nog moeilijker om nee te zeggen, een kennis die vraagt voor training. Neen zeggen is mijn specialiteit niet. In de afgelopen maanden, als thuis zittend, op de ziekenkas, zoals dat heet, heb ik vaak neen moeten zeggen tegen mensen die me vroegen voor training. Het is een handige toevalligheid. Door die arbeidsongeschikt MAG ik geen training aannemen en MOET ik neen zeggen. Zo kan ik alvast oefenen op NEEN zeggen. Zo is er toch iets positiefs aan :-)

Arbeidsongeschikt als zelfstandige zaakvoerder, een contradictio in terminis

Het is een raar beest, zo arbeidsongeschikt zijn als zelfstandige ondernemer en zaakvoerder. Ik probeer het graag uit te leggen, want het is geen gemakkelijke situatie.

Arbeidsongeschikt. 100%. Dat klinkt eenvoudig. Niet werken. Niet met mijn werk bezig zijn. Maar wat als je eigenaar van een zaak bent? Elke maand sturen je medewerkers hun factuur. Aanvragen via de website voor training komen in mijn mailbox terecht. Betalingen van de klanten moeten geregistreerd worden. Mijn trainers moeten gecoördineerd worden. Volledig niets doen is onmogelijk. Ik moet dingen herorganiseren, zodat mijn trainers verder kunnen en zodat nieuwe aanvragen behandeld worden. Herorganiseren? Dat is werk. Dat is nadenken over nieuwe manier van werken, dat is soms moeilijker dan gewoon verder doen hoe het loopt. 

De kostenstructuur van Fitter&Fitter is op dat moment, het begin van mijn arbeidsongeschiktheid (januari 2022) nog dezelfde als voor corona, maar doordat er een groot deel van de inkomsten is weggevallen, is de verhouding inkomsten-onkosten niet meer in balans. Elke maand moet er betaald worden voor een website, voor de software van de administratie, voor de software van de nieuwsbrieven, en voor zoveel andere dingen. Daar komt bovenop dat er in die periode een energiecrisis woedt en alle prijzen enorm stijgen, dus ook de trainers willen hun loon zien stijgen. Dat betekent dat je als eigenaar de lonen van je trainers zou moeten herbekijken, maar lonen van de trainers herbekijken, dat is ook tarieven van de trainingen herbekijken. Ah! Dan moeten er nieuwe tarieven uitgewerkt worden? Dat moet dan aan alle klanten meegedeeld worden. Dat moet in een nieuwsbrief en op de website aangepast worden. Klanten personal training, gaan die zo'n prijsstijging wel willen betalen? Phoew, veel vragen. Maar... website aanpassen aan nieuwe tarieven??? Die website kost veel en we moeten schrappen in onkosten, dus moet dat wel op die website komen, of stop ik de website bij die firma, en ga ik voor een goedkopere website? Tja, dan moeten alle teksten overgezet worden naar een nieuwe website. En bij welke websitebouwer dan? Goh, dan moet ik met enkele websitebouwers samenzitten en prijzen vergelijken. Zal ik al beginnen met een aantal websitebouwers te zoeken op't net en te contacteren? NIET WERKEN, was dus het verdict hé, arbeidsongeschikt, ik herhaal het graag even. Zie je de ironie van de situatie? Hoe minder ik me met die dingen bezig hou (hoe minder ik werk), hoe meer de situatie ontspoort en hoe meer het water aan de lippen komt te staan. Gezellig, zo werkonbekwaam zijn. De kopzorgen worden er niet minder om, nochtans ben ik net thuis om mijn hoofd weer leeg te maken. Om recht te hebben op je uitkering, mag je NIET WERKEN. Maar wat is dat, niet werken? "Mag ik dan mijn trainers briefen, de website aanpassen, facturen betalen, betalingen checken, ..." Wordt dat aanzien als werken? Ik word er onnozel van.

Bon, wijzigingen aan de website dus. Goh, en wat moet er dan juist op die website komen? Tja, bedrijvensport niet meer, want dat doen we niet meer, sinds dat telewerken. Tja, Bootcamp moet er ook niet op, voor die amper 2 uurtjes per week. Wat dan nog wel? Wat blijft er nog over? Oei, bijna niets? Hmm, dan klopt de tekst op de home page ook niet meer en moet ik er stukken tekst weghalen. Moet er dan nog een website zijn, als er toch geen diensten op staan? Een pijnlijke en voor mij erg emotionele vraag. Ik kan toch onmogelijk geen website meer hebben, want dat staat gelijk aan dat Fitter&Fitter ophoudt te bestaan. Er komt een factuur binnen van de sportverzekering (xxx€ voor xxx leden dit kwartaal). "Ola, zo'n hoge factuur, maar hey, daar zitten zeker 80 namen tussen die al lang niet meer komen. Wacht, ik zal de ledenlijst bijwerken, zodat die up to date is. Goh, Riet, die is al enkele maanden niet meer geweest, zou die nog komen trainen of niet? Wacht, ik zal haar even iets sturen, zodat ik weet of ik ze uit de lijst mag schrappen. En zo zijn er wel een honderdtal die er al dan net uit mogen en die gecontacteerd moeten worden. Niet werken betekent me niet bezig houden met die dingen, maar dan gaat de bankrekening razendsnel de dieperik in, want we blijven betalen voor diensten waar we geen gebruik meer van maken. Zelfde verhaal voor de software waarmee de hele administratie gebeurt, daar betalen we maandelijks voor X aantal trainers op X aantal locaties en X aantal leden. Maar zoveel trainers en locaties zijn er net meer. Ook daar ligt ook die factuur veel te hoog. Hmmm, hoe kunnen we dat oplossen? Aha, er is een veel goedkopere software op de markt voor een eenvoudigere organisatiestructuur. Moet ik dan alle klanten en alle trainers laten overschakelen naar een andere software? Dat moet dan piekfijn gecommuniceerd en georganiseerd worden, want alle facturen, betalingen, klantendossiers en lopende lidmaatschappen moeten overgezet worden. Werk. Véél werk. Maar ik herhaal, arbeidsongeschikt is NIET werken. 

Ik heb mezelf dit jaar (al 10 maanden arbeidsongeschikt) gedurende een periode verboden om me met die dingen bezig te houden en me louter op mijn eigen persoon, mijn persoonlijk herstel te focussen, maar dat betekent dat die zaak op dat moment een ongeleid projectiel is waarvan de rekening in vrije val is. ZEN BLIJVEN, Bart. Niet werken. Eerst je eigen herstel! De rest is slechts geld. 

Terug aan de slag? Hoe dan? En wanneer?

Bij de dokter gaat het al snel om de simpele vraag: "Wanneer kan je terug training geven?" Het is tevens de vraag die mensen uit mijn omgeving geregeld stellen. Maar dat is niet de juiste vraag. Ik heb op dit ogenblik nauwelijks nog klanten die ik kan opnemen. Ik wil niet opnieuw mijn eigen tijd, geld (welk geld?) en energie steken in opnieuw nieuwe groepslessen op te starten en nieuwe trainers aan te trekken. Ik wil dus iets anders gaan doen, bijvoorbeeld iets wat ik overdag kan doen, met af en toe wat avonden, iets als loondienst of als freelance opdracht voor een andere organisatie. Maar wat doe ik dan met Fitter&Fitter? Ik kan toch niet zomaar alles weggooien wat ik ooit heb opgebouwd. Het is nog altijd mijn kind en heeft een emotionele waarde. Of moet ik me daarover zetten en het gewoon loslaten? De afdeling in Brussel draait nog goed. Moet ik die blijven managen? Het is het laatste stuk dat overblijft en rendeert. Dat wil je toch ook niet zomaar opgeven, denk ik dan.

In de tuin leven als een optimist: Freedom is when you have nothing left to loose

Ik heb geen zicht op hoe dit allemaal zal eindigen. Ik heb me een soort zen toestand, of noem het gelatenheid, zo je wil, aangemeten. Dat het niet zoveel uitmaakt. Als het op een faillissement uitdraait, so be it. Dan zal ik wel op een andere manier ooit aan het werk geraken zeker? Sinds begin van dit academiejaar verhuur ik de kamers in mijn huis verhuur en slaap e leef ik grotendeels in de tuin. Ik weet dat ik met weinig ook overleef. Less is more. Sterker, ik zie er opportuniteiten in. Ik moet Janis Joplin bijtreden, Freedom is when you have nothing left to loose. Als ik, door mijn huis te verhuren, voldoende blijk te hebben aan een leven in een tuinhuis (tijdelijk), dan kan ik wel eens gaan dromen van het huis verhuren en met dat geld enkele maanden gaan rondtrekken in een goedkoop land, vanwaar ik ongetwijfeld nog kleine opdrachtjes online kan doen. Niks dan mogelijkheden, zei de optimist. Stel je voor, ondergaande zon aan een kust of in de bergen in Zuid-America of Thailand, net een artikeltje geschreven voor een tijdschrift of organisatie, ... niet eens zo'n slecht vooruitzicht eigenlijk. When life gives you lemons...make lemonade!