Corona: Wat als we nu eens begonnen met een gezonde wereld ipv met mondmaskers en lockdowns?

De wereld is de pedalen kwijt, een beetje zoals in de strip waar een fietser door de lucht vliegt terwijl zijn fiets tegen het muurtje tien meter eerder tot stilstand is gekomen. Losgeslagen in de overtreffende trap. Als de wereld geïnterneerd zou kunnen worden, dan mocht-ie direct binnen. Liefst vanavond nog. En een tijdje quarantainegewijs binnenblijven graag. Geheel in lijn met de tijdsgeest. Herbronnen. Je huis staat in lichterlaaie en het enige waar je je zorgen om maakt is dat het vuur in de keuken nog op staat. De brandweer komt af met loeiende sirenes. De heldhaftige mannen stappen uit, gehuld in hun dikke pakken. Tussen hoop en wanhoop roep je hen toe: “Snel snel, mijn vuur staat nog aan! Ga dat uitzetten!” De in dikke pakken gehulde helden dringen het huis binnen, trotseren de vlammen, ontwijken vallende brokstukken, en draaien het kookvuur uit. De helden komen weer naar buiten. Omstaanders applaudisseren en wapperen met wit beddengoed. De brandweermannen stappen met enige trots -dat klusje hebben we goed geklaard- weer in hun brandweerwagen en rijden weg, terwijl het huis verder afbrandt.

Dat moet zo ongeveer symbool staan voor waar we momenteel mee bezig zijn. De wereld staat in brandt, maar het enige wat ons bezig houdt is dat ellendige virus. Het klimaat warmt op aan een ijltempo. Natuurrampen zullen regel worden. Droogte, overstromingen, stormen, noem maar op. De bevolking kampt met welvaartsziekten die je op de vingers van een volledige, meerkleurige klas eerste leerjaar niet meer tellen kan. Elk kind van de klas krijgt er minimum 3, tot eenieders jolijt! “Welke heb jij gekregen,” vraagt Matteo aan Eva. Eva kijkt in haar kaarten: “Ik heb obesitas, autisme en 3 allergieën naar keuze. En jij?” Matteo kijkt in zijn kaarten: “Burnout, kanker en een chronisch rugprobleem, waarvan 2 kaarten al voor mijn 25^e op tafel moeten gelegd worden.” ’t Is nog al nie naar de wuppe, doe maar voort.

Voor een leven vol welvaartsziekten, hier teken aub!

Onze huidige, sedentaire levensstijl zorgt ervoor dat we, en dan vooral onze jeugd, tekenen voor een leven vol fysieke en mentale ziektes en dat in een wereld die regelrecht naar de vaantjes gaat. Je moet je dat inbeelden. Ze schuiven je een blad onder neus, neen, geen woonlening gespreid over 30 jaar, maar een andere bindende overeenkomst. Erop staat geschreven:  “Je krijgt in de komende 40 jaar af te reken met minimum 4 zware welvaartsziekten uit onderstaande lijst -byebye levenskwaliteit- en je krijgt een wereld die quasi apocalyptisch  naar de vaantjes gaat.  “Hier tekenen voor akkoord.” Laat maar komen, die kankers!

Waarom we overreageren op corona

En dan te weten dat de oplossingen simpel zijn. Voor probleem één, de wereldbol, is een milieubewustere aanpak de oplossing. Individuele verantwoordelijkheid en politieke verantwoordelijkheid. En ballen. Over dat ecologische luik ga ik nu even niet over uitweiden. Dat doen anderen wel voor mij. 

Het tweede probleem is onze wereldgezondheid. De wereld is in een allesoverheersende paniek geschoten en wel op een theatrale, buitenproportionele manier.  Ja, Corona kicks in en maakt slachtoffers. Het raakt ons wanneer een dierbare ziek wordt, of, erger nog, naar het land aan de overkant gaat. Maar wat hypocriet, dom of kortzichtig (schrappen wat in uw beleving het minst past) om te denken dat dit probleem ernstiger is dan alle andere gezondheidsproblemen waar onze maatschappij mee kampt. Wat een enorme angstreflex om als de bliksem onze hele economie, ons sociaal leven en ons daarmee gepaard gaan psychisch welzijn te grabbel te gooien in ruil voor de ultieme redders van de wereld, een lockdown en mondmaskers. Snoer ons de mond!

Laat ons wel wezen, de enige reden dat de hele wereld zo angstig overreageert, is omdat de gevolgen van dit virus zo snel zichtbaar zijn, in tegenstelling tot de aanpassingen van het klimaat of de snelheid waarmee andere welvaartsziekten opdagen. Ik stel het me voor, enigszins geholpen door een fantasierijke geest. Floep, vanochtend ben ik opgestaan met 30 kilo extra. Puur vet. Ik krijg geen poot meer verzet en zak door mijn rug en knieën. Ik open de krant, en hopla, wat blijkt, vanochtend zijn er  in België 600 mensen opgestaan met -floep- 30 kilo extra. Eveneens zijn er 800 landgenoten opgestaan met een psychische aandoening. Autisme, burnout, depressie. Weer 500 andere nieuwe gevallen zijn er bijgekomen in de lade van de rugklachten. De krant meldt ook nog de nieuwe gevallen van kankers, intoleranties, hoge bloedddruk, diabetes, allergieën, en noem maar op. Volgende dag op het nieuws hetzelfde liedje. Op apocalyptische wijze worden we in ijltempo overvallen door allerlei zware kwalen, en voor je't weet is op enkele weken tijd één derde van je entourage zwaar ziek. 

Bewegen in de buitenlucht als ultieme vaccin

Het frappante in die hele gezondheidskwestie is dat de oplossing geen geld hoeft te kosten, of althans dat het geld volledig averechts geïnvesteerd wordt. Sport, en vooral beweging in de natuur, verlaagt de kans op al deze ziektes, zowel de fysieke als de mentale. En ja, ook op Corona. Het is in de eerste piek duidelijk gebleken dat de patiënten en vooral de zwaar zieken veelal zwaarlijvigen waren. Wat is het een niet te vatten idee, te weten dat er een manier is om elk van die ziekten voor een aanzienlijk deel te voorkomen, maar dat daar omzeggens geen rotte frank aan gegeven wordt. 

Ga buiten sporten, kom in contact met de natuur, maak je eens vuil. Blijf weg van je scherm en ga naar buiten. Speel buiten met de kinderen in plaats van hen met wat schermtijd te sussen. Je bindt hen immers naast een tablet ook een ziekte of twee aan. Verhoog hun weerbaarheid en immuniteit in plaats van ze op te zadelen met een allergie en een paar flanellen benen. Koop of bankier niet online, maar ga naar buiten. Beweeg. Doe je meeting niet zitten op je lui en aanzwellend gat, maar wandel, loop of fiets en babbel. Kruip niet voortdurend in de wagen -you are the traffic!- maar neem de fiets -breathe nature-. Je ademt 10x zoveel zuurstof in als je wat meer beweegt. De jongste jaren zijn er boeken verschenen als “Fitness als medicijn” en organisaties als “Bewegen Op Voorschrift" uit de grond gestampt. Het is ogen uitwrijven geblazen, want ik kan het maar niet vatten. We gebruiken een budget van volksgezondheid voor terugbetaling van dokters en medicatie, maar niet voor terugbetalen van beweging. We laten de mensen liever eerst ziek worden om nadien hun behandeling terug te betalen, dan dat we ze (financieel) stimuleren om gezond te blijven.

Preventie als solidariteit in plaats van mondmaskers en lockdowns

Ik heb overigens de indruk dat diegenen die vandaag het hardst roepen om mondmaskers te dragen ‘uit solidariteit’ vooral degenen zijn die het anders niet zo nauw nemen met beweging en gezondheid. Plots slaan ze in paniek om zich heen omdat ze schrik hebben ziek te worden. Ze overladen social media met oproepen aan de wereld gericht om mondmaskers te dragen. Van de vele sporters in mijn omgeving zie ik weinigen panikeren. Ze zijn in goede gezondheid en hebben en goed immuunsysteem en weerstand. Ze hebben altijd gesport, deels voor hun plezier, maar ook om fit en gezond te zijn. Die eerste groep daarentegen zijn degenen die het vaak overbodig vonden om voldoende te bewegen en te sporten en die daardoor het niet zo nauw namen met hun gezondheid. Het is die groep die de sportieve en gezonde medemens nu een schuldgevoel wil aanpraten indien ze hun mondmasker niet dragen, middels het goedkope excuus genaamd solidariteit. “Doe het voor elkaar!” Het zijn woorden die mijn oren al veelvuldig zijn uitgekomen in de jongste maanden. Wel, beste mensen, sporten, bewegen, zorgen dat je gezond bent, ook dat is solidair zijn. Ook dat doe je voor elkaar. Als elke Belg zijn beweging zou doen, dan zou dat ons als land ook een som geld besparen. Dan zou ons dat ook veel ziektes en bijhorend leed besparen. Elke fitte, gezonde, sportende mens, betaalt belastingen voor de medische kosten van die niet-sportende medemens. Waar is dan de solidariteit? Moet ik nu een mondmasker dragen voor jou, terwijl jij jouw deel niet doet voor mij? ’t Is toch geven en nemen, dacht ik? En om dan even terug te koppelen naar het begin van mijn parlé, ook ons ecologisch gedrag is solidariteit. Elke persoon die een onnodig grote ecologische voetafdruk nalaat, speelt met de lucht en het klimaat waar de anderen in leven. Waar is dan de solidariteit?

Trek uw mondmasker uit en uw buitensportkleren aan

Ik zou het daarom appreciëren als we wat minder panikeren over mondmaskers en met z’n allen het veel ruimere probleem centraal stellen. Het huis staat in brand, en dat uw kookvuur nog aan staat doet er geen goed aan, maar laten we eerst toch maar eens die brand blussen. Trek uw mondmasker uit en uw buitensportkleren aan, beweeg, raak de natuur aan en respecteer ze. De wereld die moet nog een eeuwigheid mee, ’t is zo min of meer nor de wuppe, doe zo toch mor nie voort.

Gezonde en gezwinde groeten, met in de zon gerijpte zomersproeten,

Bart