Soms voel ik me gezegend om wat ik doe. Neen, niet omdat ik van mijn hobby of passie mijn beroep heb kunnen maken. Ook niet omdat het eigenlijk best wel plezant is om met sporten in de natuur of in het park uw dagelijks plakje kaas op uw boterham, of in mijn geval, de granola in mijn yoghurt, te verdienen. Pas op, ik ontken niet dat ik meermaals per week de reflectie maak dat het een godsgeschenk is om in de natuur te kunnen sporten voor de kost, maar ik doel op iets anders. Geregeld, zo nu en dan, voel ik me de gelukzak die het geluk heeft om iets onwaarschijnlijk moois, hoe alledaags ook, vanop de eerste rij mee te maken. Sterker nog, ik maak er als coach een beetje deel van uit, en tegelijkertijd ben ik toeschouwer. Daar waar ik, toen ik met mijn zaakje startte, dacht louter wat sport te geven, krijg ik er plots iets extra’s bovenop. Iets waarvan ik in een bui van melancholie wel eens de juiste woorden niet kan vinden om het te beschrijven. En laat nu net die bui me aanzetten om het neer te schrijven, met woorden welteverstaan. De paradox kruipt waar 'm niet gaan kan.

Ik heb het niet over de droge feiten: gewicht verliezen, 5km lopen, een marathon, of welke sportieve progressie je ook kan zien bij de mensen. Ik heb het over de schoonheid van taferelen in het leven, die ontstaan door de training.

Van kanker naar een stralende vrouw met een blos die heel veel goesting in het leven verraadt

Ze wilde starten met sporten na haar kankerbehandeling. Ze wilde de draad weer oppakken, met aandacht voor de fysieke gezondheid. Als je als trainer naar zo iemand gaat, weet je niet wat je zal vinden. Hoe sterk of zwak is die persoon? Hoe staat ze er emotioneel voor? Het leven is immers helaas niet altijd een walk over. Je weet niet of ze de veerkracht zal hebben om trainingen af te werken. Daar waar ik anders naar een nieuwe klant ga met het vastberaden gevoel van ‘We gaan erin vliegen’, is het deze keer met een terughoudend, voorzichtig en klein hartje dat ik naar haar ga. Bij aankomst bij haar is het eerste wat ik in haar ogen zie ontegensprekelijke levenslust. Onmiskenbaar. Dat gefonkel in haar ogen, dat is levenslust, dat zie ik zelfs met een mondmasker voor mijn ogen. Ik zie ook wel wat voorzichtigheid, maar je zou voor minder. Je hebt immers nog meer net met kanker afgerekend en daar staat plots een springveer voor je neus te verwachten dat je gul met je krachten gaat rondstrooien. 

Op enkele maanden tijd heeft dat gefonkel in haar ogen een upgrade gekregen van heb ik je daar. En die blos. Mannekes, wat een blos! Week na week wordt ze sterker, en niet een beetje. De voorzichtigheid die voordien nog zichtbaar was, is volledig ingeruild voor goesting, gretigheid, dynamisme. Je ziet van op kilometers afstand dat elke vezel van haar lijf weer lacht. Alsof het toeval is, kom ik haar te pas en te onpas tegen op haar fiets. Neen, geen zwoegend ritje van iemand die het verplichte uurtje bewegen moet afvinken, maar een gezwind trappend vrolijk ding. Een mens wordt blij van haar te zien trappen door de straten. En ik, ik voel me een bevoorrecht persoon dat ik van zo kortbij mag meemaken hoe iemand zo open bloeit na moeilijke tijden.

Na hun studies trokken de vriendinnen allemaal hun eigen richting uit, maar wekelijks komen ze in Brussel samen om er samen te sporten.

Ze, dat is niet één persoon, maar een vriendinnenbende. Ze zijn 20’ers. Allemaal afgestudeerd, of bijna allemaal. De één heeft een West-Vlaams accent, de ander een Kempisch, nog eentje een Limburgs, en nog een andere een Gents. Ja hallo! Of ze elkaar kennen van tijdens hun studies of van elders is me niet helemaal duidelijk, maar elke dinsdag trainen ze samen in het Jubelpark, centrum van ons land en centrum van Europa. Hoe onwaarschijnlijk mooi is het dat een vriendinnenbende elkaar elke week opnieuw opzoekt, om samen te sporten. Ze krijgen hun favoriete liedjes tijdens training, waarbij ze het collectief op een dansen en zingen zetten. In de training steek je dan wat dansante bewegingen, je steekt er high fives in, je steekt er zo veel mogelijk duo- of groepsoefeningen in die vriendschapsbevorderend zijn. Dance Monkey, ’t zou nooit in me opkomen om dat plaatje op te zetten, maar daar is door hen verandering in gekomen. Meisjes die jonge vrouwen worden. Ze praten over volwassen worden. Over hun eerste of tweede job. Over gaan samenwonen. Maar dat meisje-zijn, dat was gisteren nog maar, dat zit er nog te hard in om al uitgedoofd te zijn. De wisselwerking tussen die vriendinnen, de vreugde en vriendschap die ervan af spat aan het begin van hun leven. Het is een kunstwerk dat geen schilder beter schilderen kan. Je kan de betere musea van de wereld afschuimen, maar zo’n tafereel als hier, dat vind je niet. En al zeker niet als je ernaar zoekt.

Sport hielp haar haar medicatie en therapeutische begeleiding afbouwen en het deed haar ruim 25 kilo afvallen

Ze vroeg me ooit: “ Waarom wil je me eigenlijk trainen? Ik zit zo complex in mekaar, ik ben geen walk in the park, ik loop al jaar en dag therapeuten hun deur plat, ik zit aan de medicatie om het leven aan te kunnen. Conditioneel sta ik nergens. Waarom in godsnaam wil jij mij trainen?” Ze vertelde me ook dat het leven, met al wat ze met zich meedraagt en met hoe haar hoofd daarmee omgaat, ooit te zwaar voor haar was en ze haar euthanasieprocedure al had opgestart. Mijn antwoord was niet meer en niet minder dan de visie waarmee ik werk. Sport en buitenlucht doen je beter voelen. Ik bedoel hiermee de endorfines. Het directe gevoel. Maar elk lichaam wordt sterker door training. Ongeacht hoe sterk of zwak je fysiek en mentaal bent. Training maakt je sterker. Dat sterker worden is in eerste instantie louter fysiek. Je kan langer planken of meer push-ups. De indirecte progressie is echter veel belangrijker. Van jezelf merken dat je sterker wordt, maakt je mentaal sterker. Doet je geloven in dat je sterker wordt. Doet je geloven in jezelf. Maakt je zelfverzekerder. Geeft je weer hoop.

Een jaar nadat we gestart zijn is ze 25 kilo lichter en is ze fysiek veel sterker, wat als naakte feiten uiteraard heel mooi is, maar het hele proces van training, progressie, sterker worden, een blessure voelen, leren dat je niet moet panikeren omdat een knie niet meewil. Een beetje bijsturen, het lopen even vervangen door wat meer buikspieren. Leren dat het proces, dat training heet, nooit zonder obstakels gaat. Obstakels zullen er zijn, dat is een zekerheid. Maar die zullen ons niet tegenhouden. Ze laten ons hoogstens even vertragen of een omleiding nemen. Dat hele proces van geloven in jezelf, dat het allemaal wel goed komt, zonder panikeren, dat heeft ze overgezet naar haar dagelijkse leven. Intussen bouwt ze haar medicatie af en ziet ze steeds minder haar therapeut. Ze geniet van het leven en van haar vele sociale contacten. Heeft ze het altijd gemakkelijk? Neen, dat niet, maar ze weet wel dat er een andere manier is dan panikeren. Wil dat zeggen dat ze nooit panikeert? Neen. Maar ze weet dat er een andere manier is, en ze kan panikeren omdraaien naar vertrouwen op zichzelf. Ze weet hoe een wandeling of loopje in de ochtend wonderen met haar doet.

Nog altijd vraagt ze zich wel eens af waarom ik er al die tijd in steek. En waarom al die moeite. Maar het antwoord zie ik week na week. Ik zie uiteraard hoe ze fysiek sterker en sterker wordt, maar ik zie vooral ook hoe ze als mens (of als bloem) voorzichtig maar zeker open bloeit. Langzaam maar zeker durft ze haar vleugels te spreiden. Telkens ik dat gewaar word, besef ik dat het een eer is om haar zo te mogen zien groeien van dichtbij. Weten dat je er zelf ook aan bijdraagt, maakt het natuurlijk nog wat mooier.

Eva (*), ik weet dat je nog elke dag twijfelt aan jezelf en dat je constant een strijd zal blijven leveren, maar ik heb gezien hoe je sterk genoeg geworden bent om elke keer weer de strijd te winnen. Je doet dat fantastisch goed, op je eigen ritme, op je eigen manier. Trek je nooit iets aan van wat andere mensen denken, jij bent jij en dat is oké. Je mag trots zijn op waar je staat. Ik ben ook trots op jou!

Sport? Dat was niets voor haar, dacht ze jaren lang. Tot ze plots het tegendeel bewees.

Jaren geleden kwam ik haar tegen op een Facebookgroep genre Durf Te Vragen of Gift Shop. Ik zag het type persoon dat volstrekt niet sport en er ook vrede mee heeft, althans zo leek het. Tegen verschillende mensen wil je als trainer nog een poging doen om ze gemotiveerd te krijgen tot bewegen, maar er zijn er ook aan wie je niet begint, omdat ze zich er ogenschijnlijk al lang bij hebben neergelegd dat bewegen niet in hun natuur zit. Zij was er zo eentje. In de komende jaren zag ik haar op social media nog wel eens iets plaatsen. Plots brak mijn klomp. Zij, diegene van wie ik dacht dat ze aan elke gedachte aan beweging een broertje dood had, postte dingen over gezonde voeding, over yoga, over core stability of godbetert over lopen. Met enige sceptische blik volgde ik stiekem haar flukse gangetje doorheen social media. Ik vermoedde dat het om een eendagsvlieg of ander soortement stuiptrekking zou gaan. Een belofte of voornemen dat niet langer stand houdt dan de houdbaarheidsdatum van de pot yoghurt die ter bekrachtiging van het voornemen werd aangekocht. Tot mijn verbazing zag ik continuïteit in haar berichten. Elk nieuw bericht dat ik van haar zag, was ze weer een kilo kwijt en klonk ze vastberadener en dynamischer. Mijn sceptische blik maakte plaats voor bewondering. Voor elk duimpje dat ik op haar berichten postte, heb ik wel 10x gedacht: “Amai, goed bezig zeg, dat had ik echt niet verwacht.” Tegelijkertijd hield ik mijn hart vast, want ik weet hoe meedogenloos de natuur is. Een beginnende sporter is vaak een vogel voor de kat. Pezen en gewrichten hebben jaren amper iets gedaan en kunnen de plotse toename van trainingsarbeid en de steeds verbeterende conditie niet bijbenen. Ze gaan in protest. Een ticketje lappenmand it is. “Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start,” dat krijg je te horen. Mijn angst was terecht. Plots zie ik een bericht van haar, enigszins in paniek. Het was zover, een blessure leek haar in te halen. Zo snel als ik kon, stuurde ik haar dat ze maar gauw wat sessies moest komen volgen en dat we zo dat blessurebeest de nek zouden omwringen nog voor het haar te grazen had. Blessurepreventie voor lopers, krachttraining voor lopers, loophouding, dat soort dingen schotelde ik haar voor. Ze stemde in. Oef! Opluchting. 

We zijn intussen nog maar enkele weken ver, maar wat vind ik het fantastisch om te zien hoe ze de oefeningen van het schema afwerkt en hoe ze beetje bij beetje de ontsteking in de achillespezen voelt wegebben. Wat is het heerlijk om te zien hoe ze - vroeger 30 kilo zwaarder- kracht en energie uitstraalt, zowel fysiek als mentaal. Aan de hele weg die ze afgelegd heeft, heb ik niet de minste verdienste, die heeft ze op eigen houtje afgelegd. Mijn bijdrage verhoudt zich zo ongeveer tot haar prestatie als die van de persoon die de laatste drinkbus aan Van Avermaet gaf bij zijn olympische titel. Verwaarloosbaar. 

Ze is het perfecte voorbeeld voor al diegenen die zich er al jarenlang bij hebben neergelegd dat sportief zijn nooit iets voor hen zal zijn. Met wilskracht kom je ver. Katrien, ik heb veel bewondering voor je hele parkoers en ben superblij dat ik je een beetje kan helpen. Ik hoop dat je nog veel jaren je weg kan verderzetten.

Sportieve en gezwinde groet, Trainer en fan!

(*) Eva is een fictieve naam